Big Bad Wolf Records en Headbangers Records hebben met deze EP hun tweede co-productie uitgebracht. Een heerlijk staaltje öld skool thrash metal van het Duits / Russische MadneS. 'Die With Your Boots Beer On' en 'Could You Play With MadneS' zijn natuurlijk regelrechte verwijzingen naar de koningen van de NWOBHM, maar muzikaal is het 100% Motörhead-verering op snelheid. Gitariste / vocaliste Dara Kaos klinkt daarbij als Schmier op het debuut van Destruction en af en toe komt er een riff voorbij die me aan oude Testament doet denken. 6 punten.
In 20 minuten pompt MadneS er zeven vunzige feestnummers door. Lekker tempo en lekkere productie (niet te netjes). +1.
Het schijfje sluit af met een Motörhead-cover waarvan de titel niet vermeld wordt, maar kenners weten wel dat het om 'Dance' gaat. Iets vlugger dan het origineel overigens. +1.
Af en toe koop ik een cdtje, puur op het oog: logo, artwork, titel en - indien van toepassing - het label waarop iets uitgebracht is zeggen vaak wel wat. Soms koop je een rotte appel of een kat in de zak, maar soms is het een schot in de roos. In deze episode van "op goed geluk": Murder Intentions - Conception Of A Virulent Breed...
Bijna onleesbaar logo: check. Titel met moeilijk woord: aanwezig. Mastering door Robbe K. Distributie in de VS door Sevared Records. Dit kan haast niet missen. En inderdaad is deze EP (2011-2012) gevuld met heerlijke brutal death metal. 4 punten.
Dit Belgische clubje moordlustigen heeft twee zangers. Eéntje voor de putgrunts en ééntje voor de meer hardcore benadering. Drummer Marijn de Borggrave timmert alles vakkundig aan elkaar en hier en daar horen we een sample voorbij komen. De instrumentale opener komt aan het einde van track vijf terug, wat de cirkel mooi rond maakt. Dit zal niet snel vervelen. +5.
Oeps, te snel geoordeeld... Track zes is een meer dan zes minuten durende brij van noise, die na een minuut toch echt wel strontvervelend begint te worden. Jammer dit. -1,3.
Eindoordeel: 7,7. Een zeer kundig uitgevoerde exercitie, waarbij een overbodige afsluiter een beetje roet in het eten gooit.
Vrijdagavond 9 november 2018: tijd voor het maandelijkse portie black metal in Neushoorn (Leeuwarden), met deze keer de Friese band Kjeld, het obscure Dodecahedron, H.P.Lovecraft-adepten TGOO en Audn uit IJsland.
Terwijl Douwe Bob in de uitverkochte grote zaal begon te spelen, betraden de lokale helden van Kjeld het podium in de kleine zaal, om af te trappen met drie tracks van hun debuutalbum Skym. Zoals van tevoren beloofd werd daarna de complete EP 'Banier fan Frisia' gespeeld, bij vinyl-fanaten beter bekend als de Friese helft van de split met Wederganger. Het geluid was bijna identiek aan hoe de nummers op cd klinken. Voor mij blijft de vraag staan: is het de fantastische gitaarsound, of loopt er stiekem een bandje mee met toetspartijen? Wat het antwoord ook is, Kjeld kun je er wel bij hebben.
Dodecahedron is wel een dingetje in metalland en speelt zeker geen zuiver zwart metaal. Wat mij betreft leunen ze meer aan tegen Textures of Meshuggah. Vooral laatstgenoemde is niet mijn ding. In de tweede helft van de set verkaste ik dan ook naar de snackbar om een acute hongerklop te stoppen.
Het Franse gezelschap The Great Old Ones heeft drie gitaristen en zet die in om zeer geslaagde gelaagde black metal neer te zetten. Van rustig getokkel tot geweld op hoge snelheid; TGOO neemt je mee op een muzikale reis. Live komt daarbij de nodige rook en een mooie lichtshow, waarin vijf schimmen je uit de werkelijkheid losweken. Tof.
Audn klinkt op het eerste gehoor als obligate 90's black metal, maar dan zonder sneu karakter, zonder toetsen en zonder corpse paint. Van alle flauwekul gestript blijft er een mooi uitgesponnen aangename atmosfeer over. Ideaal om bij weg te dromen of extra van een kater te genieten. Of om te draaien terwijl je 's nachts je auto over verlaten landweggetjes naar huis stuurt.
Van diverse muzikanten en liefhebbers hoorde ik het al eens
dit jaar: “Het gaat niet goed met de Friese metalscene.” Hoewel ik dat gevoel
ook wel eens heb, kan ik het niet volmondig beamen, noch glashard ontkennen.
Ligt de waarheid zoals zo vaak weer eens in het midden? Of heeft de medaille
twee kanten? Misschien wel drie als je de zijkant meerekent…
Om een eerlijk antwoord te kunnen geven, moeten we wellicht
eerst weten wat nu precies die Friese metalscene is. Zijn het de talloze professionele
tours die door Fryslân trekken? Dit jaar alleen al zagen we Moonsorrow /
Primordial, Sons of Apollo, Leprous, Bölzer / Taake en Cryptopsy / Aborted de
culturele hoofdstad 2018 passeren. Ook diverse metalfestivals zijn een vaste
waarde geworden in Leeuwarden en in 2019 zal er weer een editie van Dokk’em
Open Air plaatsvinden. Het gaat dus fantastisch met de scene!
Maar wat is er naast de locatie nu Fries te noemen aan
genoemde evenementen? Als ik me niet vergis was alleen het voorprogramma van
Sons of Apollo een regionale aangelegenheid. En bij de meeste lokale shows komt
niet veel publiek opdraven. Zelf ben ik daaraan volledig medeplichtig. Afgelopen
weekend speelden er twee goede Friese bands in de Mukkes (Insurrection en I Am The
Crown), maar ik verkoos bankhangen bij de openhaard boven muzikaal vertier. Ik
was twee dagen eerder immers al murw gebeukt door vier brute death metalbands. Conclusie:
de meeste ‘hollebatsers’ zijn luie verwende sufkutten geworden. De scene ligt
op zijn gat!
Er is een overkill aan shows, de keuze is reuze. Mooi voor
wie het wil en kan betalen. Jammer voor de minder bedeelden en onze eigen bands.
‘Leeuwarden Fryslân 2018’ is bijna voorbij, Schaaf sluit misschien zijn deuren
en subsidiekranen worden mogelijk dichtgedraaid. Dan zal er weer ruimte zijn
voor DIY-avonden, terug naar UG met veel lokaal kabaal en ruimte voor gezellig gezeur
dat er nooit iets te doen is. Voorlopig leg ik mezelf geduld op, draait
Stichting Metalization op een laag doch vurig pitje mee vanaf de zijlijn en genieten
we af en toe van een machtig mooi concert. Dispereert niet, de toekomst komt er
aan.
Een paar weken geleden kwamen hier zo'n beetje tegelijk twee vergelijkbare releases binnen. Zowel Angelic Forces als Ear Danger bracht een cardboard sleeve uit met een aantal degelijke heavy metal tracks. Een aangename NWODHM. Elk 5 punten.
Ear Danger noemt hun schijfje 'Storming The Gates' en op de cover wordt dat uitgevoerd door een zootje nijdige Orcs. Van de vier nummers die de Hollanders brengen, zijn de eerste drie instant meezingers. 'Wave The Flag', het titelnummer en 'Blood On The Beach' zullen het live ook erg goed doen. De zang van Sander Pastoor klinkt helaas wat nasaal, maar gelukkig stoort dat niet echt. Met hulp van Headbangers Records en Big Bad Wolf Records is dit een mooie voortzetting geworden van de geschiedenis die Ear Danger al sinds 1981 schrijft. +2,6
Het titelloze debuut van Angelic Forces telt drie tracks die professioneel opgenomen zijn. Op dat punt overtroeven de Friezen de landgenoten van Ear Danger. De cover is met alleen het bandlogo wat eenvoudig, maar de kleurige live-foto's achterop doen het goed. Veel belangrijker nog is het muzikale palet, of liever gezegd het vuurwerk. Hoog tempo, veel gitaarsolo's en de nodige clichés ("metal... metal") zorgen ook hier voor een feestje. +2,8
Eindscore: geroutineerd haalt Ear Danger 7,6 punten, maar Angelic Forces toont iets meer ballen en krijgt een 7,8.
Twee boze witte mannen nemen hun muzikale wapens op voor een flink potje Trump-bashing. Het is weer eens wat anders dat grommen over ingewanden, krijsen voor vadertje satan of het bezingen van draken en metaal. Niet dat het onderwerp ons echt kan boeien (not my president), maar Sietze en Bart menen het met elke vezel in hun lichaam. 2 punten.
Saai wordt dit schijfje met hardcore-metal crossover nooit. In een half uurtje komen er acht eigen nummers en een M.D.C. cover voorbij razen, waarin veel uitspraken van het leidend / lijdend voorwerp verwerkt zijn. In 'Trump-care' tilt de blonde zakenman zelf het refrein zelfs naar hitgevoelige hoogtes: "No, no, no... I don't care". Ook de NRA en Onkel Adolf doen een duit in het zakje. Gastbijdragen van Joey Sado (Sadotank) en Bülent Killi vormen de chocolaatjes op de slagroom op de taart. +3.
Verwacht geen gladde productie, driedubbele gitaarharmonieën of uitgesponnen eclectische epics. 'Stabbed To Death...' klinkt gewoon alsof Trumpets Of The Apocalypse live in je woonkamer staat te spelen. Je kunt het zweet bijna ruiken. Old school, straight in your face. +2,2.
Hedendaagse releases klinken doorgaans als een oorvijg, maar het geluid op 'On Death And Dying' (2016) voelt aan als een deken... en dat is even wennen. De drumcomputer had bijvoorbeeld wel wat meer ballen mogen hebben. Alle instrumenten zijn prima te volgen, waardoor alle gelaagdheid goed te ontdekken is. Denk aan een black metal variant op While Heaven Wept. 3,3 punten.
Het concept mag er zijn: vijf stadia in de rouwcurve (Kübler-Ross), vanaf intro 'Terminal Diagnosis' tot net voorbij rock bottom in 'Act V: Acceptance'. De daadwerkelijke tekstuele uitwerking is echter minder hoogdravend. I am the Crown neigt naar de grootsheid van Emperor, maar blijft wat lager bij de grond; als mistflarden in een heldere nacht. Verfrissend maar niet ijskoud. +2.
Het album kent vele zwaar op het gemoed liggende passages en prachtige momenten, toch kan het niet continue boeien. De plaat is niet makkelijk verteerbaar, maar vervende fastfood-fans waren we toch al niet. Mogelijk stonden concept en lyrics betere arrangementen in de weg? +1.
Electro-interlude 'Prelude of Apathy' had zo op een cd van Nagelfar kunnen staan en het overwegend witte artwork is ook niet typisch black metal. Het bandlogo is van de hand van Christophe Szpajdel, dat dan weer wel. +1.
Eindscore: 7,3. Interessante DIY release. We kijken uit naar nieuw materiaal, opgenomen met echte slagwerker.
Eind juni plofte er wat interessante death metal op de digitale deurmat van Metalization. De video van de titeltrack 'Black Fire Pandemonium' waste ons de oren en wees de weg naar de slachtbank nabij Minsk. Belarus (Wit-Rusland) ligt niet om de hoek, maar via de digitale snelweg waren de acht werkstukken van Sodomic Baptism op dit album (2017) zo binnen. Een eerste indruk: de bruutheid van Vital Remains, gebracht met het (ontbreken van) tact van Deicide en hier en daar een brok Morbid Angel, inclusief solo's à la Azagthoth. 6 punten.
Vanwege de geprogrammeerde drums gaat er toch een half puntje af. -0,5
Als de pletwals me reeds drie nummers aan het masseren is en de verveling op de loer ligt, schallen er ineens keyboards uit mijn speakers en het tempo daalt naar net iets meer dan 1 bpm. Een aardedonkere grafsfeer daalt neer met 'Conception of Beast'. Denk maar eens aan het beste wat Swallow the Sun ons bracht. Op de momenten dat er weer iets gas wordt gegeven, valt ook op hoe goed de mix is. +2
Na bovengenoemde death/doom parel is het weer bijna uitsluitend riffs en blasts wat de klok slaat. Voor de echte death metal-adepten ideaal, maar onze eindscore blijft steken op 7,5.
Nog half euforisch van de show van Der Weg Einer Freiheit en Primordial op 12 april in Neushoorn (Leeuwarden), was het tijd voor een kleine roadtrip: zondag 15 april speelden er twee unieke female fronted metalbands in de knusse Flux te Zaandam...
In 2016 zag ik Oceans of Slumber twee maal passeren (met My Dying Bride en met Enslaved / Ne Obliviscaris) en sindsdien ben ik zwaar verslaafd aan hun plaat 'Winter'. Ook nieuweling 'The Banished Heart' heeft hier al vele rondjes gedraaid. De Texaanse Prog Death Doomsters stonden een dag eerder in het voorprogramma van o.a. Epica en andere bands die me niet kunnen boeien, maar in De Flux kregen ze voldoende tijd om bijna hun gehele nieuwe album live te brengen. Ook de met Tom Englund (Evergrey) opgenomen topper 'No Colour, No Light' kwam voorbij. En wow, Tom werd niet gemist... Cammie kon het prima alleen af. Wat een topwijf! Wat een topband. Oceans of Slumber komt waarschijnlijk eind dit jaar terug naar Europa. Ik kijk nu al uit naar de winter.
Met het materiaal van Myrkur ben ik minder bekend, slechts de titelloze mini-cd ligt hier op tafel. Ik bleek een buitenbeen: het zag zwart van de Myrkur-shirts. De Deense schone mixt rauwe 90's black metal met betoverende Noordse folk. Denk aan Storm, maar dan minder jolig en met meer beklijvende momenten. Mevrouw Bruun was ietwat geïntimideerd: ze had nog nooit zo dicht op het publiek gestaan. Tsja, ik kan het me niet voorstellen: De Flux is zo'n zaaltje waar menig band maar al te graag zou willen spelen. De avond bleef tot en met de laatste noot boeiend. Zeker voor herhaling vatbaar.
Waarschuwing: headbanggehalte is nul komma nul. Bij Black No.1 draait het met name om zang (m/v), bass en toetsen. Weinig rock / metalbands weten iets moois neer te zetten met zo weinig ruimte voor gitaar: bijzonder. 1 punt.
Een paar hoogtepunten: het übervette openingsriff van 'Oxygen', het gevoelige 'Never Let Go' en de goed gedoseerde toetspartijen die bijna elke song naar een hoger niveau tillen. +3.
It's Night Again is het meest behapbare album wat ik ooit gehoord heb. De speeltijd (35 min.) is niet veel te kort en zeker niet te lang. Er is goed nagedacht over de trackvolgorde. Muziek en artwork zijn ingetogen, maar niet saai. De productie is glashelder. +4.
Dat behapbare heeft ook een keerzijde... Een heerlijke bitterbal is nu eenmaal geen complete maaltijd. -0,9.
Het album sluit af met de Black Sabbath-cover 'Paranoid', een obligaat nummer wat iedere derdegraads k*tband uit kan kakken? Gelukkig kneed Black No.1 het om in hun eigen stijl, een beetje zoals The Wounded 'Smells Like Teen Spirit' ooit aanpakte. De zielsnijdende solo (de enige op de hele plaat!) duurt echter veel te kort. +0,5.
Deze vier nummers tellende EP (2018) trapt af met een ultiem doom-riff. 'Decomposition' ontvouwt zich langzaam maar zeker tot een killertrack, met tweemaal een grondige acceleratie. 2 punten.
Old school death metal kent een enorme revival en lijkt tegenwoordig wel bijna een hype. Grim Fate klinkt tussen alle hedendaagse OSDM opvallend genoeg tamelijk fris. Een rare categorisering voor death metal? Sinds Amorphis' 'The Karelian Isthmus' en 'Dark Endless' van Marduk heb ik deze stijl niet meer vernomen, of het moet al op Nile's EP 'Festivals of Atonement' geweest zijn. +4!
Sfeer, sound en artwork zijn dik voor elkaar en vormen een mooi geheel. +1,5
Eindscore: 7,5. Twintig minuten frisse onfrisheid, verkrijgbaar op CD en MC.
De eerste muziekavond in het nieuwe Kiehool begint goed met Metalslag Vol.3. Het is nog even wennen aan het 'nieuwe' pand Landgoed Glinstra State, maar parkeren voor de deur is wat mij betreft alvast een verbetering.
Stormpilots trapte sterk af met Zweeds klinkende melo thrash (death). Helaas bleek al na het eerste nummer dat dit eerste optreden van de band met hevige turbulentie gepaard zou gaan. Simpelweg nog niet voldoende vlieguren, maar we houden hen in de gaten. https://www.facebook.com/stormpilots/
Dat een band in vier maanden aanzienlijk kan groeien door veel te spelen bewees Proclaim. In december zagen we een wat rommelige set, vanavond hadden we niets aan te merken op hun proggy metal. https://www.facebook.com/bandProclaim/
De drumcomputer van I Am The Crown heeft armen en benen gekregen en daarmee de band een lekkere zwarte smoel. Doordachte black metal die nu niet meer komt aanwapperen, maar over je kloten fietst. Lekker! https://www.facebook.com/iamthecrown/
WTF? Welke onverlaat heeft Between the Buried and Me, Muse en Nirvana met al die elektro in de blender geduwd? We krijgen deze opmerkelijke smoothie geserveerd met een dikke gele snotkoker voor het juiste "fuck you, we won't do what you tell us" effect. Cosmute kwam, ontzag niet en overrompelde. https://www.facebook.com/cosmute/
Tijdens de set van Angelic Forces was ik in mijn hoofd continue ergens anders. Zanger Harold de Vries is m.i. dan ook dé stem van Methusalem. Tevergeefs hoopte ik op 'We're Riding Out' of 'Frisian Metal Warriors'. Prima set, van een prima band die prima heavy metal brengt. https://www.facebook.com/angelicforcesband/
Industrial is niet zo mijn ding, dus tijdens Polter stond ik tactisch opgesteld bij de uitgang om weg te kunnen glippen. Drie kwartier later stond ik daar nog en vroeg zanger Joey Ferwerda wat ik er van had gevonden: "best wel vet", moest ik bekennen. Ideaal voor hen die op zoek zijn naar een pisnijdige variant op Rammstein. https://www.facebook.com/polterofficial/
Met een brede grijns verwelkomt Douwe Talma me in zijn huis. Tijd voor een ‘trip down memory lane’ met een flinke kop brandnetelthee, rock & roll! We ploffen neer op de bank en beginnen het gesprek met een felicitatie.
“It’s Your Fear That
Feeds Their Power” (2012) is nu ruim vijf jaar uit en ook tekstueel nog
aktueel. Gefeliciteerd?
Feliciteer je me nu, of is dit een vraag? Op dit moment komt de aandacht voor het
album gek genoeg voor het grootste deel uit Indonesië, waar we nooit echt actieve promo
gedaan hebben. Bizar dat het grootste moslimland op aarde Enraged omarmt, maar
misschien is het juist wel het thema van de plaat wat hen zo aanspreekt. Het
zou ook kunnen komen door de gitaarsolo’s die door o.a. Andy LaRoque (King
Diamond) en James Murphy (ex-Testament) zijn bijgedragen. Voor de rest heeft “It’s
Your Fear...” wel meer aandacht verdient dan ze heeft gehad. Het is immers erg lastig om een plaat op te laten vallen tussen al die duizenden andere releases. Gelukkig druppelt
de verkoop gewoon door, met name rond de optredens die ik doe met Insurrection.
Op Metal Archives zag ik dat er nog vijf bands zijn die Enraged heten. Ken je
ze?
Een aantal wel. In Egypte was een symphonische metalband erg actief met het
doen voorkomen dat zij de enige echte Enraged waren, maar ze zijn later
begonnen en inmiddels uit elkaar. In de VS heeft ook een Enraged bestaan, maar
zij waren zover ik weet al gestopt voordat wij bij elkaar kwamen. Verder is er af
en toe in Duitsland wel eens verwarring met ‘hun’ Enraged, maar ook die Enraged bestaat inmiddels al jaren niet meer.
Is Enraged nog ‘alive and kicking’? We zijn niet gestopt, maar we zijn momenteel ook niet actief als voltallige band.
Het promoten van “It’s Your Fear...” gaat wel gewoon door. Zo zijn we met een
videoclip bezig die nu in de eindmontage-fase zit, dus die moet dit jaar toch
echt wel af komen. Omdat dit door een kennis van de band naast zijn eigen werk
gedaan wordt loopt het wel wat moeizaam, zoals eigenlijk alles bij Enraged. Opnames,
bandwisselingen, noem maar op. We doen alles zelf en steken er veel tijd en
energie in, maar het moet wel goed. Als het nodig is beginnen we gewoon opnieuw, zoals met een mix van een plaat of de edit voor een clip, want ik wil altijd het best haalbare bieden. Aim high!
Maar je bent nu
enigst bandlid?
Op dit moment wel, maar er staan diverse muzikanten paraat om de boel weer op te
starten, dus misschien ooit...
Enraged (2015)
Hoewel Enraged al
eerder bestond, ken ik je sinds 2002 als drummer van Mortuary IOD. We waren
vaak op pad in Nederland, Duitsland en België. Ook de weekend-tour met Legion
(Zweden) en Belphegor (Oostenrijk) staat me nog goed bij en natuurlijk
Wâldrock. Kun je een goede herinnering uit die tijd met de lezers delen? In die periode was ik ook nog drummer in een oefenruimteproject met o.a.
Jan van Black no.1 en Harold van Drukvast.nl, die tegenwoordig veel metalshirts print. Met Mortuary hebben we zo vreselijk veel beleefd en veel
ongein uitgehaald. Het ging dan ook voornamelijk om het feesten en er gebeurde
veel rare shit, omdat er vaak vrienden van vrienden van vrienden meegingen.
Dan loopt het makkelijk uit de hand, dus dat doen we nu niet meer. Met
Insurrection zijn we toch wat serieuzer als we de hort op zijn.
Een mooie herinnering uit die tijd met Mortuary IOD: in Amiens (Frankrijk)
zochten we de zaal waar we die avond zouden spelen, maar dat bleek in een
marrokaans koffiehuis te zijn waar alleen wat oude mannen aan het kaarten waren. De organisator
vroeg ons wat geduld te hebben. Het bleek dat we in de kelder moesten spelen,
waar het een volle bak werd en iedereen volledig uit zijn plaat ging. Er werd naar hartelust met opblaasschapen gegooid
en gestagedived. Uiteindelijk belanden mensen tegen het lage plafond en werd
het een bloederig boel. Onvergetelijk!
Is Mortuary IOD in
2005 gestorven aan het welbekende Wâldrock-virus? We zijn als vijftal een tijd heel hecht geweest, maar op een gegeven moment
begon de band uit elkaar te vallen. Diverse leden stopten, om soms later toch weer
terug te komen. We hebben ook geluk gehad met goede invallers zoals Minne Jan (Toiletation,
drums), Rooth (Room no.13, gitaar) en Dirk Jan (Methusalem, gitaar). Op een
gegeven moment zaten we een tijd zonder zanger en toen heb ik Martin van Drunen
(Asphyx) opgespoord, want die zat destijds toch zonder band. Uiteindelijk
hebben we daar zijn bijdrage aan ‘The Bonehunt’ (Damnation EP, 2004) aan
overgehouden. Toen ook één van de meest stabiele factoren in de band, Arnout Visser
(gitaar), de handdoek ik de ring gooide was de koek echt op. Dus nee, wat mij
betreft kwam het niet door Wâldrock. Wâldrock was een droom die in vervulling
ging, maar het was helaas een hele slechte show van Mortuary met falende
versterkers en al.
Daarna heb je nog in
Existence Denied gespeeld. Is jouw drumwerk te horen op de 1e demo ‘All in
Despair’ (2006)?
Nee, ik was alleen hun live drummer. Enraged lag toen even stil, dus daar had ik wel tijd voor. In 2009
stonden we op Wâldrock, op hetzelfde podium als Legion of the Damned en Napalm
Death. Maar kort daarna viel de band uit elkaar om diverse redenen.
Heb je nog contact
met je ex-bandmaten van Mortuary IOD en/of Existence Denied?
Af en toe kom ik ze wel eens tegen in de stad, maar op Nikky Sriamin na (nu
Dimaeon) is niemand van hen meer actief in de metal zover ik weet.
Je hebt ook nog bij
Disintegrate op de drumkruk gezeten (2008). Hun melo death thrash lijkt me
precies jouw smaak. Waarom ben je niet bij hen gebleven? Toch niet helemaal. Ik denk dat ze iets te weinig death metal zijn voor mij en destijds
waren de keyboards ook nogal prominent aanwezig bij Disintegrate. Als drummer
kreeg ik de vrije hand om de partijen in te vullen zoals ik dat wilde, dat was
wel mooi. Sinds 2010 speelde ik ook met een band die zichzelf
Deathwish noemde. Later hebben we de naam omgedoopt in Insurrection, naar het
nummer ‘March of Insurrection’ van Eucharist. Die band is trouwens zeer de
moeite waard om te checken. Super vette Zweedse melodeath!
Over smaak gesproken: als je zes maanden alleen op Rottemeroog zou moeten
bivakeren met een cd-speler en voldoende batterijen, welke zes cd’s zou je dan
meenemen? In willekeurige volgorde: Carcass
– Necroticism, Death – Human, Sepultura – Beneath The Remains, Metallica – …And
Justice For All, Sentenced – North From Here en … Je maakt het me wel heel
moeilijk! ... Dark Millennium – Ashore The Celestial Burden. Hun reünieplaat is trouwens ook te gek!
In 2013 heb je heel
veel Friese metalheads blij gemaakt met de documentaire ‘Hert foar hurd’ (Hart
voor hard, Omrop Fryslân). Heb je meer docu’s gemaakt, of ben je misschien
ergens mee bezig? Ja, wellicht ken je ook nog wel de docu over Metallica’s show in Zwaagwesteinde in 1984 die ik in 2014 gemaakt heb. Die heeft gelukkig heel veel bekijks gehad en daarnaast heb ik ontzettend veel muziekgerelateerde items voor de tv-programma's K-Rute en Klipkar Plus gemaakt de afgelopen jaren. Op dit moment staan er nog geen nieuwe docu´s op de rol.
Met Insurrection spelen jullie regelmatig in Duitsland. Is de scene daar beter
dan hier? Absoluut. Hier zijn zoveel bands actief, waardoor er in degelijke zalen vaak alleen
ruimte is voor de grote topacts of bands die vooral visueel opvallen. In
Duitsland lijkt de metal meer te leven. Door daar veel op te treden, hebben we
al een kleine fanbase weten op te bouwen.Er komt veel publiek naar de shows, ze zijn enthousiast en ze kopen nog merchandise.
Dat is in Nederland helaas eerder uitzondering dan regel.
Terug naar Enraged:
is er kans op nieuw materiaal of een heruitgave van bijvoorbeeld de ‘Tirade’
tape op cd of vinyl? Die kans is zeker aanwezig, maar dan wel met nieuw materiaal. Voor een heruitgave is
Enraged naar mijn idee veel te klein. Voorlopig is Enraged een studioproject in de koelkast en
krijgt Insurrection mijn grootste aandacht: in maart ga ik de studio in om de
drums op te nemen voor de aanstaande full length. Er komen 10 nummers op de
plaat, die diverser zal gaan klinken dan ‘Catatonic’ (EP 2015). Tot de
zomer focussen we ons eerst op het opnameproces, daarna zullen we weer wat shows gaan
doen in Duitsland, Frankrijk en op Tattoofest te Nijverdal.
Dat is goed nieuws!
De laatste woorden zijn voor jou...
De links in dit verhaal zijn zeker de moeite waard
om eens aan te klikken, althans in mijn bekrompen visie ;-)
Krater trapt sterk maar beklemmend af met het sferische titelnummer. Een duister drama vangt aan... Drumtempo en zangstijl variëren. Deze eerste vijf minuten vliegen voorbij. 2 punten.
Het drietal Asgrauw beheerst zijn instrumenten, dat staat buiten kijf. Helaas trekt de Nederlandstalige black metal na de openingstrack voornamelijk anoniem aan me voorbij. Grote boosdoener is de productie: bekkens en zang staan zo prominent in de mix, dat de rest naar de achtergrond geduwd wordt. -1,1
Met een koptelefoon op wordt het toch nog genieten. Denk aan oude Darkthrone afgewisseld met Dimmu Borgir's "For All Tid". Of dichter bij huis: laverend tussen Laster en Lugubre. +4
Tijdens "Littekens Der Verwoesting" gaan alle registers open en passeert ook het meest memorabele riff van de plaat. Dit is de shit! +2
Eindscore: 6,9. Geen dikke voldoende, maar misschien ben ik gewoon een oude zuurpruim en is het drie kwartier prima black metal.
212 pagina's old skool metal, punk en hardrock: interviews met klinkende namen als Sodom, Exodus, Running Wild, Cockney Rejects, Treat en Obituary. Maar ook underground-acts als Nocturnal, Soulburn, Countess en Entrapment komen aan het woord. Lekker leesvoer in vlot leesbaar Engels. 6 punten.
Achterin natuurlijk weer de nodige cd-, lp- en tape-reviews. En de live/roadtrip verslagen zijn weer om te smullen. +2.
De kwaliteit is weer dik in orde, alleen mis ik een in-depth-artikel zoals dat in issue 7 met Voïvod was opgesteld. +0,5.
Eindscore: 8,5. Kopen, lezen, genieten. Total support!
Orewoet kwam al een dik jaar geleden vanuit het niets met deze vijf tracks tellende mini-cd op de proppen. Een dik half uur uitstekende black metal volgens Fins voorbeeld, met riffs die in je kop blijven rondzingen. Het tempo laveert behendig tussen verschroeiend en deinend. Stilzitten uitgesloten. 6 punten.
Dit Groningse trio houdt zich verre van de continue stroom aan non-info op het wereldwijde web. Spreken is zilver, zwijgen is goud. +1
Drie Engelse en twee Nederlandse songtitels, wie speelt wat, een mailadres en een bandlogo. Meer geeft Orewoet niet prijs. Een beetje mystiek is leuk, maar ook net niks. +0
Maar Godfried van Bouillon wat een lekker schijfje! +1,5 Gewoon daarom.
Eindscore: 8,5. Bestel snel via HeidensHart.nl of vis achter het net ... of sterf een miserabele dood. Amen.
Het zesde album van deze Zuid-Hollandse black metal band is er absoluut één om in huis te halen. Ondanks dat er vele passages onmiskenbaar aan grootheden als Dissection en (Panzer Division) Marduk doen denken, klinkt het album fris en authentiek. 6 punten.
Hybris is opgenomen, gemixt en gemastered in de Necromorbus Studio te Stockholm en klinkt dan ook als een tiet. +1
Het 18 pagina's tellende boekje ziet er meer dan verzorgd uit en bevat artwork, de songteksten en foto's. Ook wordt de albumtitel nog even kort toegelicht. +1
Na 52 minuten heeft Hybris me nog geen seconde verveelt en eindigt het album resoluut, klaar voor nog een rondje. +1
Ik zie geen reden waarom we dit niet tot beste Nederlandse metalplaat van 2017 uitroepen. Eindscore: 9.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12053076-1527353902-3368.jpeg.jpg)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-11596254-1519132729-2104.jpeg.jpg)
