Saor - Forgotten Paths (9,2/10)

Als halve Drent leef ik soms onder een enorme zwerfkei en het was dan ook pas dit vierde album van Saor waarmee ik de band leerde kennen. Deze Schotten hebben gevoel voor melodie à la Falkenbach, maar dan met de diepgang van Primordial. En als Neige (Alcest) dan ook nog een duit in het doedelzakje komt doen, dan weten liefhebbers van sfeervolle en/of pagan metal dat ze toe kunnen happen. 5 punten!

De opengevouwen digipack ziet er uit als een schitterend schilderij, welke zeer goed bij de muziek past. De binnenzijde is gevuld met o.a. de songteksten en mooie Keltische tierlantijnen. Hier is echt aandacht aan besteed. +1.

Het album opent knallend met titeltrack 'Forgotten Paths', waarin direct bijna alle ingrediënten van Saor voorbij komen: snelle drums, langgerekte melodieën, viool, akoestische gitaar, fluisterstemmen en de blaffende grunt van mastermind Andy Marshall. Na een rustpunt met alleen piano valt Neige in, waarna de ene naar de andere laag over zijn zalvende stem wordt gelegd. Ook de volgende twee tracks 'Monadh' en 'Bròn' klinken als een steeds kleuriger wordende zonsopkomst in een verstild en ongerept landschap. +3.

Het instrumentale folkstuk 'Exile' doet je na een kleine 40 minuten weer zacht landen in de werkelijkheid. Elke luisterbeurt voelt als te kort, wat zowel een min- als pluspunt is. +0,2.

Eindscore: dit is magnifieke muziek! Zo groots dat ik me er klein door voel. 9,2 punten.

https://www.facebook.com/saorofficial/